Kai Hermann, Horst Rieck – Christiane F. ( Wir Kinder vom Bahnhof Zoo )

’s Avonds sleepte ik nog een draagbare radio en een paar kleinigheden in de wacht en Detlef een horloge. De radio raakte ik in Sound meteen voor vijftig mark kwijt. Het was een heerlijke dag. En ik voelde me al uitstekend vanwege de voorpret. Toen ik het geld had, zei ik meteen tegen Detlef: ‘Zeg, dat snuiven dat doe ik niet meer. Ik neem vandaag ook eens een shot.’

Detlef protesteerde weer een beetje. Maar dat was natuurlijk onzin. Of je nu spoot of snoof, dat maakte in wezen niets uit. Alleen, zolang je snoof gold je nog niet als een echte junk. Dan was je nog iemand die het maar zo af en toe deed.

We gingen naar de scene op de Kurfürstenstrasse, vlak om de hoek. Onze dealer herkende ons onderhand al van veraf. Hij begon te lopen zodra hij ons zag en wachtte altijd een paar straten verder als alles veilig was. Ik kocht twee pakjes van een kwart gram van hem voor veertig mark. Ik wilde dus eindelijk voor het eerst spuiten. Met snuiven gaat het allemaal langzaam, bij een shot is het een explosie. De anderen hadden het wel eens met een seksueel hoogtepunt vergeleken. Ik wilde het, zonder er ook maar een seconde bij stil te staan dat dat weer een stap dichter bij de totale rotzooi was.

Christiane F. vertelt het afschrikwekkende verhaal van een drugsverslaafde, opgetekend uit haar eigen mond. Het heeft een indringende boodschap voor jongeren en ouders. Dat die doorkomt lijkt gegarandeerd, door de bijzonder indringende uitvoering van het verhaal.

Christiane is een vrij gewoon Duits meisje, dat een uitvlucht zoekt uit de dagelijkse werkelijkheid. Ze gaat daarin steeds een stapje verder. Eerst rookt ze alleen hasj, dan gaat ze ook trippen, ze begint heroïne te snuiven en uiteindelijk spuit ze het. Om dat te bekostigen jat ze eerst, dan laat ze haar vriend voor haar tippelen, vervolgens begint ze zichzelf te verkopen, maar alleen onder gunstige voorwaarden, tot ze uiteindelijk afzakt naar de goot en alles doet voor geld.

Jongeren worden door dit verhaal gewaarschuwd om van de drugs af te blijven. Het verhaal probeert op drie punten tot ze door te dringen. Ten eerste is er het feit dat de hoofdpersoon een heel normaal meisje is en geen typisch probleemkind. Christiane komt dan wel uit een slechte wijk, heeft problemen thuis en krijgt weinig positieve aandacht van haar ouders, maar die zijn niet overdreven arm, er wordt voor Christiane gezorgd, ze kan goed leren en ze ligt goed in de groep.

Ten tweede is het indringend dat Christiane ‘zomaar’ aan de drugs begint: er gaat geen traumatische gebeurtenis aan vooraf of iets dergelijks, het lijkt haar gewoon wel wat. Eenmaal aan de drugs ondergaat ze ook geen schokkende veranderingen. Ze legt haar eigen morele grens iedere keer een heel klein beetje verder.

Dat ze zo jong begint is het derde punt dat indruk zou moeten maken op de jeugdige lezers. Christiane is nog maar 14 als ze al bij de heroïne aangeland is.

Als de boodschap van dit boek voor jongeren is: ‘blijf van de drugs af’, dan is hij voor ouders: ‘let op je kinderen’. Naast Christiane komen in het boek ook haar moeder, vader en andere verzorgers, zoals de schooldirecteur en de leider van het plaatselijke jeugdwerk aan het woord. Vooral Christiane’s moeder lijkt zich te verschuilen achter de omstandigheden. Zelf was ze heel beklemmend opgevoed, ze zorgde dat ze zwanger werd van Christiane om weg te kunnen gaan. Haar slechte huwelijk en later scheiding leiden ertoe dat ze hard moet werken aan de onderkant van de maatschappij en eenmaal thuis geen zin meer heeft om zich met haar dochter te bemoeien. Daarnaast wil ze niet dat Christiane dezelfde opvoeding krijgt als zij, en wil ze zich dus ook bewust niet al te veel bemoeien met haar leven. Dit neemt niet weg dat de moeder op cruciale punten in het verhaal te snel opgeeft en er mede verantwoordelijk voor is dat haar dochter een junk wordt en blijft.

Ouders met kinderen aan de drugs en kinderen die denken dat ze ermee kunnen experimenteren, zouden dit indringend rauwe en realistische boek moeten lezen.

Door: Ruud.

Joyce Pool - Groeten uit Londen

Leeftijd. Vanaf 9. 

Het boek ‘Groeten uit Londen’ is geschreven door Joyce Pool en uitgegeven in 2007. Het is geschreven naar aanleiding van een wet die is ingevoerd om terrorisme te bestrijden. Door deze wet kunnen verdachten zo lang worden vastgehouden, als dat het onderzoek loopt. Zelfs al is de verdachte onschuldig, of is er (haast) geen bewijs.

Tijdens een schooluitstapje naar Londen raken de Marokkaanse Jamal en zijn vriendin Sanne hun klas kwijt. Ze besluiten met de bus hun klas achter te gaan. In de bus worden de twee aangesproken door een paar Pakistaanse mannen. De mannen blijven bij het stel staan en gaan maar niet weg. Voordat de mannen eruit moeten, geven ze Jamal een cadeau en stappen de bus uit. Het cadeau blijkt een bom te zijn. Jamal wordt onmiddellijk opgepakt en weken lang vastgehouden en verhoord. Hij wordt niet geloofd, door niemand. Na een aantal weken worden de Pakistaanse mannen opgepakt. Jamal wordt vrijgelaten, maar hij zal nooit meer dezelfde jongen zijn.

Joyce Pool heeft met ‘Groeten uit Londen’ een best realitisch boek neergezet. Hoe Jamal en zijn vriendin behandeld worden door de politie is echt. Ik weet natuurlijk niet hoe het is om bij de politie te zitten, maar ik denk wel dat het in het echt zelfs nog erger is. Ook lijkt het mij ook niet realistisch dat mannen je zomaar in de bus een bom geven. Aan de andere kant weet je natuurlijk niet hoe terroristen te werk gaan. Het is dus iets minder erg en wat simpeler gemaakt dan in het echt.

Ook is er in het boek duidelijk sprake van een ‘goed en kwaad’. Voor de lezer is Jamal ‘goed’ en de politie ‘kwaad’. Als je het echter objectief zou bekijken, zouden de rollen omgekeerd zijn. Jamal wordt uiteraard volledig onterecht beschuldigd, maar hij had wel een bom in zijn handen èn is ook nog eens moslim. Om hem weer vrij te laten, moet hij wel 100 procent onschuldig blijken, want duizenden levens staan op het spel. Dus tuurlijk wordt er extra voorzichtig gedaan en natuurlijk is dit niet leuk voor Jamal, maar het moet nou eenmaal gebeuren.

De intentie van Joyce Pool is heel erg duidelijk. Zij wilt de lezer een ander aspect laten zien van de ‘Terrorist Act’, namelijk de onmenselijke kant. Want wat als een onschuldige verdacht wordt, hoe ver gaat de politie dan? Hoe graag wilt de politie eigenlijk dat hij wèl schuldig is? Die vragen moet Pool zich hebben afgevraagd, want deze zijn heel duidelijk beantwoord in het boek. De politie gaat namelijk heel ver, misschien wel te ver, om een schuldige te hebben.

Kortom, ‘Groeten uit Londen’ is een realitisch, maar kindvriendelijk boek, waarin er duidelijk sprake is van een ‘goede’ en ‘kwade’ kant. De schrijfster heeft wat te vertellen en doet dit ook heel sterk via de inhoud van het boek. Het is dus een aanrader als je van een spannend boek houdt.

Door: Luke.

 Malcom Bosse - ze noemen me Ganesh

Jeffrey Moore – Amerikaan van geboorte – heeft zich altijd thuis gevoeld in het Indiase dorp waar hij is opgegroeid. Na de dood van zijn vader gaat hij terug naar Amerika, een land wat hem helemaal niet bekend is. Het begin is moeilijk. De Amerikaanse gewoontes zijn zo anders dan de Indiase en op school vinden ze hem maar een rare jongen, een vegetariër die aan yoga doet. Toch zijn het de Indiase gewoontes waardoor hij zijn klas als een man achter zich krijgt als hij in moeilijkheden komt.

Vooral in deze tijd waarin we veel horen over emancipatie (doel dat iedereen gelijke rechten heeft) is het een verstandige keuze om dit boek te lezen, omdat het een goed beeld geeft van hoe mensen iemand eerst buitensluiten op basis van enkel vooroordelen. Jeffrey Moore is slachtoffer van dit fenomeen. Het is een onderwerp wat veel terugkomt in het dagelijks leven van scholieren en dus interessant om het te lezen. Je kunt de situatie makkelijk koppelen aan een autochtone leerling die hier in Nederland zijn plekje probeert te vinden. Het keerpunt komt wanneer de leerlingen er achter komen dat zij écht te ver zijn gegaan, maar is het dan nog wel terug te draaien en wat zou jij doen als slachtoffer in zo’n situatie?

Door: Luke.